Það er ekki komið vor.

Ekki ennþá. Það er ekki komin rétta lyktin af loftinu. En það styttist í það.

Það var dásamlegt veður í dag. Stafalogn, sól og hitinn aðeins yfir frostmarki. Samt flögruðu örsmá snjókorn niður úr himnunum svona rétt eins og það væri verið að minna mann á að vetur konungur væri ekki enn búinn að sleppa takinu. En það styttist greinilega í það. Krókusar og páskaliljur eru farnar að skjóta upp kollinum. Það er nærri öruggt merki um að vorið sé á næsta leiti.

Ég var úti eftir hádegið að tína rusl, aðallega hálfmorknaðar rakettur, og njóta veðurblíðunnar.  Karlinn fór með rusl í Kölku og gerði atlögu að veggjakrotinu sem setti sálarlíf mitt á annan endann fyrir ekki svo löngu. Góðar fréttir. Ósóminn rann af og enginn sem ekki veit hvar krotið var getur fundið merki um það.

Pönnukökur með kaffinu og fullt af fólki í kaffi, systkini mín og þeirra börn, svona eftir því hverjir voru heima og hverjir ekki.

Góður dagur.