Ferðasaga af verri gerðinni

Ég hef mjög gaman af ferðalögum innanlands. Eiginlega mun meira en í útlöndum. En þannig hefur það ekki alltaf verið. Ég var lengi að baksa við að fara í tjaldútilegur af því það var yfirleitt mjög gaman á daginn og kvöldin. En þar sem ég er mesta kuldakreista eyddi ég nóttunum nánast án undantekninga skjálfandi úr kulda og var svo fram undir hádegi að ná í mig hita og að liðka á mér pinnstíft bakið. Eitt ferðalag varð svo til þess að ég ákvað að ég væri hætt þessu brölti – algerlega STEINHÆTT!

Formáli:

Við Siggi eigum 5 börn og ákváðum að fara eitt sumar með þau í útilegu. Til ferðarinnar var keyptur Mitsubishi L-300 bíll, svona mini-rúta. Útilegum fylgir heilmikill farangur og því var fengin lítil kerra að láni og í henni var allur farangur, allt frá mat og fatnaði upp í svepnpoka og tjöld (við þurftum 2 tjöld!), því þegar fjölskyldan var komin í bílinn var hann orðinn fullur.  Það var ákveðið að fara hringinn um landið og Kristín mágkona mín, Gummi maðurinn hennar og Inga dóttir þeirra ákváðu að koma með okkur. Til að auðvelda samskipti milli bíla vorum við með tvær labb-rabb stöðvar. Svo var haldið af stað.....

Dagur 1.

Við ákváðum að fara suður fyrir land en eyða ekki miklu púðri á suðurlandi (spáði rigningu) heldur stefna austur á firði þar sem tengdapabbi býr. Til fyrstu nætur var stefnt á Freysnes austan við Skaftafell. Miðað við spár áttum við þá að sleppa undan rigningunni. Við vorum í fremri bílnum.

Rétt austan við Vík í Mýrdal var kallað í okkur. Kerran var farin að haga sér eitthvað skringilega. Mikið rétt – það var sprungið á kerrunni. Það sem verra var, dekkið var komið gersamlega í tætlur og ekkert varadekk var meðferðis. Leit að varadekki í bænum hafði ekki borið árangur af því þetta var einhver óalgeng dekkjastærð. Nú voru góð ráð dýr. Dekkinu var kippt undan og karlarnir fóru til baka til Víkur að athuga með dekkjaverkstæði. Þarna sátum við kerlurnar útí vegkanti  á þjóðvegi 1 með sex börn og biðum.... og biðum og biðum og biðum. Loks komu karlarnir aftur og höfðu merkilegt nokk fengið keypt nýtt dekk. Það hafði fundist einhvers staðar uppi undir hanabjálka 1 stk. notað dekk í réttri stærð.  Nú var loks hægt að skipta um dekk og halda áfram í Freysnes.

Þangað komum við síðla kvölds í ágætis sumarstillum , skelltum upp tjöldum, hituðum pylsur í mannskapinn og fórum að sofa.

Dagur 2.

Þegar við vöknuðum fyrir 8 um morguninn var komið gat á himininn. Úrhellið var meira en ég hef nokkurn tíma lent í, hérlendis eða erlendis. Í snarhasti var krökkunum komið í bílinn og svo fórum við að taka saman. Ofan á kerrunni var mjög gott segl til að loka henni. Ofan á því var komið hið myndarlegasta stöðuvatn. Um leið og eitt hornið var losað losnaði annað horn líka og stöðuvatnið flæddi ofan í kerruna – á allan okkar farangur! Það þýddi ekkert að tala um það, farangrinum var ruslað í kerruna og brennt af stað austur á bóginn.

Strax á fyrsta fjallvegi varð ljóst að það var eitthvað bogið við bílinn. Í hvert skipti sem þurfti að fara bratta brekku hitnaði bíllinn óeðlilega. Skuldinni var skellt á litla vél í pakkfullum bíl sem að auki dró þunga kerru. Nokkrum sinnum var stoppað til að kæla bílinn þannig að ferðin gekk ekki neitt sérlega hratt fyrir sig.

Síðla dags komum við til Egilsstaða þar sem Pétur tengdapabbi minn býr. Þegar þetta var bjó hann á bænum Snjóholti rétt utan við bæinn. Þegar beygt er útaf þjóðveginum er stutt heimreið með svolítilli brekku niður að íbúðarhúsinu. Þessi brekka kom að góðum notum þarna því í miðri brekku drapst á bílnum en við gátum látið renna heim í hlað.

Þar var okkur öllum tekið með opnum örmum eins og ævinlega. Eftir að allir höfðu fengið eitthvað gott í gogginn var farið að huga að svefnstað fyrir hópinn. Flest sem í kerrunni var, var orðið blautt eftir vistina í Freysnesi og stöðuvatnið sem flæddi ofan í hana. Við urðum því afskaplega fegin þegar okkur var boðin gistin inni í húsi. Krakkarnir voru nú ekki allir sáttir svo það endaði með því að einhver þeirra sváfu úti í tjaldi.

Dagur 3.

Þriðji dagurinn rann upp í sól, hita og strekkings vindi. Sem var mjög gott því það var fyrirtaks veður til að þurka blauta svefnpoka, teppi, tjald, peysur, buxur og hvað annað sem var blautt í farangrinum. Það tók reyndar nokkra daga að ná að þurka allt klabbið en það kom í ljós að við höfðum nógan tíma.

Bíllinn var nefnilega úrbræddur! Við vorum nýbúin að kaupa bílinn af umboðinu, reyndar notaðan, svo við snerum okkur til þeirra og vorum ekkert hress. Það varð úr að þeir útveguðu varahlutina og komu þeim í flug en við þurftum að gera við bílinn. Úr þessu varð að næstu dögum eyddu karlarnir inni í skemmu í bílaviðgerðum. Svo þurfti að redda svona verkfæri og hinsegin verkfæri, komast inn á verkstæði í einhverja græju og svo framvegis og svo framvegis. Ekkert gaman og hreint ekkert grín!

Ég man ekki hvað þetta tók marga daga en það passaði nokkurn vegin að þegar búið var að þurka allan farangurinn og pakka honum aftur, þá var bíllinn tilbúinn. Þó við værum búin að vera í góðu yfirlæti í Snjóholti í ekta austurlenskri sumarblíðu var ákveðið að byrja uppá nýtt á ferðalaginu.

Dagur 1 í annað sinn.

Við fórum af stað frá Egilsstöðum einhvern tíma uppúr hádegi þegar var búið að versla meira nesti og kveðja fólkið.

Þegar ekið var af stað í norðurátt var krökkunum lofað að í næsta bæ myndu þau fá ís úr vél. Mikil mistök það. Við fórum á Neskaupstað, Vopnafjörð, Bakkafjörð, Þórshöfn og hvergi var hægt að fá ís úr vél! Sumir buðu uppá frostpinna en það var sko ekki það sem krakkarnir vildu! Þeim var lofað ís úr vél og ekkert annað myndi duga. Þannig fór að ís í vél fékkst ekki fyrr en á Húsavík en það var sko ekki þennan dag og það voru ekki kátir krakkar aftur í bílnum.

Þegar við vorum á leið upp á Hellisheiði eystri vaknaði sterkur grunur um að það sem hrjáð hafði bílinn á leiðinni til Egilsstaða væri ekki afgreitt mál. Í svarta þoku urðum við að stoppa í miðri brekku og bíða þangað til bíllinn kólnaði. Af því það var svo mikil þoka var ekki viðlit að hleypa neinum útúr bílnum að hreyfa sig. Maður þakkaði bara fyrir að enginn keyrði á bílana þarna í vegkantinum. Það að sitja kyrr í bílnum varð ekki til að hressa krakkana í ísleysinu.

En við komumst til Vopnafjarðar og Borgarfjarðar-eystri og þar borðuðum við nesti og skoðuðum steinasafnið. Þar var sól og blíða og mannskapurinn gat aðeins hreyft sig svo andinn hresstist hjá öllum.

Svo var stefnan sett á Húsavík. Einhvers staðar uppi á heiði á leiðinni var ákveðið að stoppa og rétta aðeins úr sér. Þar sem við sátum einhvers staðar úti í móa (gæti hafa verið á Brekknaheiði) fóru karlarnir að vappa í kringum bílana. Þá kom í ljós að beislið fyrir kerruna var að rifna af bílnum! Þar sem við vorum ekkert mjög langt frá Þórshöfn var ákveðið að reyna að komast þangað og athuga hvort ekki fengist gert við þetta þar. Með því að aka holóttan og mjóan malarveginn mjög varlega komumst við klakklaust til Þórshafnar. Þá kom í ljós að þrátt fyrir að við værum túristar í fríi og vikudagar skiptu okkur ekki máli þá skipta þeir vinnandi fólk máli. Þennan dag var einmitt föstudagur og nú var klukkan rúmlega síðdegiskaffi. Eftir nokkra leit var okkur bent á að tala við nokkra pólverja sem voru að sjóða stálgrindahús sem var í byggingu. Þeir voru ekkert nema hjálpsemin og gerðu við beislið á bílnum. Ég man enn eftir vorkunnseminni sem ég sá á svipnum á þeim þegar þeir sáu okkur hjónin í þessari dós með 6 krakka því þá vorum við með Ingu með okkur líka. Ég veit ekki alveg hvað hann hélt um okkur en það er ljóst að hann vorkenndi okkur mikið!

Við stöldruðum ekki við lengur en við þurftum og þeystum af stað úr bænum strax og pólverjarnir voru búnir með sitt. Þegar við vorum komin að afleggjaranum að Raufarhöfn voru Kristín og Gummi aðeins á eftir okkur og þá var kallað í okkur í labb-rabbinu: „Getur verið að það sé eitthvað að kerrunni, það eru eitthvað svo skrýtin för á veginum?“ Nú var snarstoppað og mikið rétt.... það var hvellsprungið á hinu dekkinu á kerrunni!!

Enn ein ráðstefnan var sett á fót og ég ákvað að það hlyti að vera dekkjaverkstæði á Raufarhöfn, það væri a.m.k. styttra þangað en að snúa til baka til Þórshafnar. Það var símaskrá í bílnum og ég fann Raufarhöfn í henni. Þar fann ég ekkert dekkjaverkstæði svo ég hringdi í sjoppuna á staðnum. Stelpuskjátan sem svaraði í símann vissi áreiðanlega ekki einu sinni hvað dekkjaverkstæði var svo ég gafst upp á samræðum við hana og samþykkti að snúa við og fara aftur til Þórshafnar. Dekkinu var kippt undan og nú var varkárni látin lönd og leið, kerran skilin eftir og brunað á báðum bílum til baka til Þórshafnar.

Þegar þangað kom var klukkan öðru hvoru megin við 6 á föstudegi. Og ekki bara það – það var ball í bænum um kvöldið. Það var nákvæmlega enginn í vinnunni! Eftir mikla leit var hægt að þræla einum strák sem var enn á dekkjaverkstæðinu en kominn með opinn bjórinn í hendina til að fara að leita að dekki handa okkur. Annað kraftaverkið gerðist og það fannst dekk undir kerruna.  Strákurinn setti nýja dekkið á felguna og við gátum lagt enn eina ferðina af stað. Ég vona innilega að Þórshafnarbúar hafi skemmt sér vel á ballinu um kvöldið. Þeir áttu það sannarlega skilið eftir að vera búnir að bjarga okkur tvisvar sinnum þann daginn.

Þegar við komum aftur að kerrunni var hún enn á sínum stað. Dekkinu var skellt undir og nú var brunað áfram. Nú var ekki lengur verið neitt að skoða útsýnið eða að dóla sér. Það var komið framyfir kvöldmat, við vorum með fullan bíl af pirruðum börnum sem höfðu ekki fengið ís þrátt fyrir loforð, svo nú skyldi drifið sig í svefnstað. Þegar þarna var komið var Hanna farin að kvarta undan spöngunum á tönnunum. Hún var með járnbrautarteina og þeir voru farnir að meiða hana. Henni var nánast sagt að svona væri þetta bara og áfram var brunað til Húsavíkur.

Dagur 2.

Þegar fólk var risið úr rekkju daginn eftir var Hanna enn að kvarta yfir teinunum svo nú var farið að skoða málið betur. Mikið rétt – öðrum megin stóðu tveir vírar beint útúr tönnunum á henni og stungust í kinnina á henni. Hvað gerir maður í tannréttingum á laugardegi á Húsavík?? Eftir ótal fyrirspurnir, símtöl á sjúkrahúsi og heilsugæslu og öllu sem manni gat dottið í hug, höfðum við ekki komist að öðru en því að læknirinn sem var á vakt var uppi á heiði í veiði! Það var séns að hann kæmi í bæinn einhvern tíma seinnipartinn.... Jahá!! Nú var mér hins vegar nóg boðið. Svona gat þetta ekki gengið lengur. Ég fór og fann einhvers staðar flísatöng, lét stelpuna sitja í opnum bíldyrunum á einhverju bílastæði, sagði henni að opna munninn og svo fór ég upp í hana með flísatöngina og beygði og beyglaði vírana þannig að þeir sneru inn á milli tannanna á henni en ekki út í kinn. Það dugði til að henni hætti að vera illt og kvartaði ekki meira undan spöngunum það sem eftir var ferðar.

Eftir þetta vorum við eiginlega búin að fá nóg í bili af Húsavík. Reyndar reddaði heilmiklu að það var einmitt þar sem hinn langþráði ís fékkst. En nú var ákveðið að halda til Akureyrar. Það getur vel verið að við höfum stoppað einhvers staðar á leiðinni en ég man ekki eftir því.

Þegar við komum til Akureyrar tók ekki gott við. Þetta var seinnipartinn á laugardegi og hvert einasta boðlega tjaldstæði í bænum var upptekið. Það endaði með því að við tjölduðum á þeim stæðum sem voru í boði, uppi í brekku, hallandi í hálfgerðu þýfi. Þar að auki var rigningarsuddi og megn peningalykt sveif yfir bænum.

Það var þarna sem mín brann yfir. Það voru svosem engin læti en ég tilkynnti mínum manni að ég væri hætt! Ég vildi komast heim til mín ekki seinna en strax! Reyndar samþykkti ég að það væri orðið allt of framorðið til að fara heim strax þannig að heimferð var frestað til morguns.

Dagur 3.

Um leið og ég vaknaði byrjaði ég að undirbúa heimför. Ég var enn ákveðnari en kvöldið áður að ég væri hætt, farin, búin, bless – ég var ekki í þessari útilegu lengur!

Ekki veit ég hvað olli því að Kristín og Gummi ákváðu að fara líka heim. Kannski voru þau líka búin að fá nóg af þessari útilegu eða þau voru bara svona kurteis að þau ákváðu að koma með okkur heim. Þau hafa líklega ekki talið óhætt að hleypa okkur einum alla þessa leið án þeirra.

En það var þennan dag sem þau undur og stórmerki gerðust að við komumst klakklaust og án nokkurrar einustu bilunar alla leið á leiðarenda. Undir kvöld komumst við heim og ég held ég segi satt að ég hafi aldrei verið eins fegin að komast heim til mín.

Eftirmáli:

Einni eða tveimur vikum síðar þegar við vorum að skutla stelpunum heim til sín til Grindavíkur bræddi bíllinn aftur úr sér við Bláa lónið. Eftir enn fleiri tugi þúsunda í viðgerðir og einhverjar vikur komst hann aftur í gagnið. Hann var svo seldur fljótlega. Ég hef heitið því að ég mun aldrei aftur eignast svona bíl.

Núna er ég aftur farin að ferðast en ekki í tjaldi. Tjaldvagn eða eitthvað þeim mun betra er það eina sem dugar undir prinsessu eins og mig!

Það skal tekið fram að ég hef engu bætt við, ekkert ýkt eða skreytt söguna. Þetta var held ég hroðalegasta útilega sem sögur fara af en hún átti sér stað fyrir mörgum árum þannig að mögulega muna ferðafélagarnir einhverja hluta ferðarinnar öðruvísi.

Náttúran og við

Það er ýmislegt á seyði tengt náttúrunni. Nýlega voru haldnir tónleikar undir yfirskrift náttúrunnar. Fjöldi fólks mætti í blíðri veðurnáttúru í fallegri Laugardalsnáttúru og hlustaði á nokkra stærstu poppara þjóðarinnar. Minni sögum fer af hversu vel gekk að koma boðskapnum á framfæri. Ekkert hef ég frétt af hversu vel gekk að safna frjálsum framlögum til kynningar náttúrunni. Hins vegar hef ég frétt að borgarstarfsmenn hafi haft í nógu að snúast við að þrífa hina fögru náttúru. Hvað segir það um náttúrulegar þenkingar tónleikagesta?

Annað náttúruvænt sem líka hefur verið í fréttum varðar Kerið í Grímsnesi. Þar hafa eigendur lokað á heimsóknir langferðabifreiða til að minnka ágang og náttúruskemmdir. Þeir sem hafa haft aur fyrir að aka með túrista þangað eru eitthvað sárir og svekktir. Sumir fá hland fyrir hjartað þegar rætt er um að takmarka aðgengi eða rukka aðgangseyri að náttúruperlum. Þetta sama fólk fer til útlanda og borgar þegjandi og hljóðalaust fyrir að ganga í löngum halarófum um hella og hvað annað sem fyrir augu ber. Því mega íslendingar ekki rukka fyrir aðgang að náttúruperlum eins og aðrar þjóðir? Þetta með Kerið og reyndar marga fleiri staði á landinu er algert skólabókadæmi um hvað gríðarlegur ágangur túrista er langt kominn með að skemma það sem fagurt er og sérstakt.  Hvers vegna ekki að takmarka aðgengi, geta þannig notið náttúrunnar eilítið lengur, rukka einhvern aðgangseyri þar sem það á við og nota féð til viðhalds og uppbyggingar á stöðunum? Ég sá t.d. að einhver leiðsögumaður var æfur yfir að klósettin voru ekki í toppstandi við Dettifoss að mig minnir. Vesalings, aumingja fólkið þurfti að pissa úti!!!!  Hvað skyldi þessi leiðsögumaður vera tilbúinn að rukka sína hópa fyrir að fá alla þjónustu þar sem þeim dettur í hug að stoppa? Heldur fólk að það sé ókeypis að koma allri þessari „sjálfsögðu“ aðstöðu fyrir og viðhalda henni? Nei, ég held að ef við viljum á annað borð hafa ferðamannaiðnað á Íslandi þá verðum við bara að kyngja því að gera eins og aðrar þjóðir og rukka fyrir þjónustuna og aðgengi að sýningunum (lesist: náttúrunni).

Svo er náttúran líka á fullri ferð hér heima. Hanna mín er alveg á steypinum. Hún var sett á 2. júlí en enn er lítið að gerast. Það er búið að ýta við belgnum en ef ekkert skemmtilegt gerist núna um helgina ætla þeir að skoða hana eitthvað betur eftir helgi. Þeir vilja líklega ekki að hún bíði mikið lengur þ.e. þeir telja að barnið sé orðið í stærra lagi. Faðir barnsins mælist 2,06 mtr. á hæð svo það er nú líklega ekkert ólíkllegt að krílið taki smá pláss.  Siggi hefur frá fyrsta degi sagt að barnið komi í heiminn í dag, 5. júlí. Það yrði mjög gaman en hann yrði kannski full montinn með að fá svo flotta afmælisgjöf!

Líka hérna

Þetta er nú bara svona hérna líka! Reyndar hef ég ekki orðið vör við að þingið hafi skipt sér af málum en það eru þónokkur ár síðan þau boð voru látin út ganga í Engjaskóla að annað hvort væri öllum stelpum eða strákum boðið í afmæli eða engum! Krökkum var s.s. bannað að bjóða 3-5 bekkjarfélögum sínum í afmæli en ekki öllum. Þannig eru krakkar þvingaðir til að bjóða fólki í afmælin sín sem þeim jafnvel líkar ekki og eru ekki í vinskap við. Jafnvel krökkum sem hafa staðið að einelti. Annað hvort það eða hafa ekkert afmæli.

Ég náði að vaxa úr grasi án þess að vera boðið í hvert einasta afmæli sem haldið var í mínum bekk og held að krakkar verði bara að læra að þola það að stundum fá þeir ekki allt sem hinir fá. Skil reyndar ekki þessa áráttu núorðið að pakka börnum sífellt inní bómull þannig að þau þurfi aldrei að upplifa neitt neikvætt. Hvernig eiga þau þá að læra að takast á við tilveruna? Er hún ekki full af neikvæðum atburðum sem maður verður að takast á við og hrista af sér? Er það ekki hlutur foreldra að kenna börnum sínum að takast á við þá?

Barnaafmæli veldur uppnámi í Svíþjóð

Ég er steikt

Ég er steikt. Gersamlega steikt.

Búin að vera meira og minna úti að vinna alla vikuna og þrátt fyrir að hafa borið vel og vandlega á mig sólvörn (tvær tegundir: Ein nr. 20 og önnur nr. 44) tvisvar  á dag er ég núna vel steikt! Ég klikkaði reyndar einu sinni á að bera á mig í hádeginu og það dugði til þess að ég byrjaði að hlaupa upp. Síðan hefur það bara versnað.

Ég er nefnilega ein af þeim heppnu sem fá sólarexem. Ég verð ekki sérlega brún, en ég verð sérlega skemmtilega rauðflekkótt með upphleyptum bólguþrimlum sem klæjar svakalega undan. Jibbí!

Núna bíð ég helst eftir rigningu! Jahhh.... eða þannig! 

Upphefð og blöðrur

Þau undur og stórmerki gerðust hér rétt áðan að einn granni minn sem gekk hér hjá garði meðan ég var þar að dedúa, stoppaði og spurði mig leyfis til að tilnefna garðinn minn til umhverfisverðlauna! Dettimérnúaldeilisallardauðarlýsúrhöfði!!

Ég verð að viðurkenna að ég lyftist öll og var fljót að samþykkja heiðurinn þrátt fyrir að ég yrði reyndar að benda honum á að enn vantar slatta af gróðri og það er góður malarflekkur þar sem einhvern tíma (vonandi) á að rísa sólpallur. En honum var slétt sama. Er víst í umhverfisnefnd og er þreyttur á að vera alltaf að tilnefna sömu garðana og það væri alveg klárt að þessi garður hefði gert mikið til að fegra umhverfið! (Hann allavega fegraði það ekki áður!  )

Stuttu seinna komst ég að því að ég er komin með 3 (segi og skrifa ÞRJÁR) blöðrur í vinstri lófa!  Líklega eitthvert karma sent til að koma mér niður á jörðina eftir upphefðina nokkrum mínútum áður.

Fyrir þau ykkar sem eruð fyrrum nágrannar mínir í Garðabænum lofa ég ykkur að ég mun ekki breytast í fyrrum granna okkar og hans "hustru" sem hömuðust sem mest í sínum garði.

Dularfulla bloggarahvarfið!

Getur það verið að þegar einhver hættir að blogga og lokar blogginu sínu að þá hverfi líka allar athugasemdir sem hann hefur skrifað hjá öðrum??

Málið er að ég er að reyna að hafa uppá einum bloggara sem er horfinn af bloggvinalista hjá mér. Til að finna hann aftur ætlaði ég að hafa upp á honum í gegnum athugasemdir sem hann hefur sett inn hjá mér en hvernig sem ég leita finn ég ekki tangur né tetur af honum. Ég hef hins vegar fundið athugasemdir sem vísa í athugasemdir sem hann hefur greinilega verið búinn að skrifa næst á undan svo mér sýnist það hljóti að vera að hann hafi lokað blogginu sínu og þar með hafi allar athugasemdir hans líka horfið. Það finnst mér mjög skrýtið.

Kannist þið við eitthvað svona eða vitiði hvernig þetta virkar?

Kvenveski

Kvenveski ku innihalda hina ýmsustu fjársjóði - allavega sum. Maður hefur í ótal skipti heyrt háðsglóðsur karla um konur og veski og hvernig þær nenni eiginlega að draga allt þetta dót með sér hvert sem þær fara. Ég og fleiri konur höfum hins vegar ekki skilið hvernig er hægt að komast af með ekkert með sér eins og karlar virðast gera. Ég legg áherslu á VIRÐAST GERA!

Ég er nefnilega búin að komast að því að karlar eru með ekkert minna dótarí með sér en konur. Þeir nota samt ekki veski, nei, þeir troða alla vasa út af öllu því sem þeir þurfa að hafa með sér! Buxnavasar, skyrtuvasar, jakka- og úlpuvasar - allt úttroðið af því sem þeim finnst nauðsynlegt að hafa meðferðis.

Mismunurinn er bara sá að við konur förum vel með fötin okkar og höfum dótaríið í sérútbúnum hirslum til að hafa með sér á meðan karlar skemma fötin sín með því að troða alla vasa út af dóti. Tala nú ekki um þegar þvottavélar verða fyrir barðinu á þessari áráttu þeirra þegar þeir gleyma að hirða fjársjóðina úr vösunum áður en flíkunum er hent í þvott.

Stjórn – Óstjórn – Ofstjórn

Það virðist vera ótrúlega erfitt að sinna stjórnun sveitarfélaga. Allir landsmenn hafa heyrt af krísum höfuðborgarbúa, Bolvíkinga, Akurnesinga og fleiri. Nú er krísa í gangi í Vogunum. Það finnst mér.

Í Vogunum hefur almennt séð verið svona frekar afslappað andrúmsloft og fólk sinnt sínu að mestu í sátt og samlyndi. Í síðustu kostningum bar svo við að kosið var nýtt fólk í stjórn og skipt út fólki sem hafði verið að stýra bænum í rólegheitum í einhver kjörtímabil. Og nú er nýja stjórnin að stjórna. Ég hef heyrt eitt og annað utan að mér en alltaf haldið að það sé ekkert að marka að heyra bara annan helminginn af sögunni. En í dag heyrði ég tvær sögur sem eru svona í nágrenninu við mig sem eru hvor annari vitlausari svo nú þarf ég að hella smá úr mér yfir þá sem mögulega nenna að lesa:

Saga 1: Í nýlegu hverfi hér niður við sjó er smá landspilda sem stendur töluvert neðar en húsin í kring. Spildan er á stærð við eina einbýlishúsalóð. Til að nýta hana í eitthvað var ákveðið að keyra tilfallandi uppgreftri í spilduna, hækka hana þannig í sömu hæð og umhverfið og gera þar smá leiksvæði. Nú er búið að fylla u.þ.b. helminginn af svæðinu. Nú er hins vegar kominn til starfa hjá bænum mjög umhverfissinnaður einstaklingur sem ku vera búinn að stöðva þessa framkvæmd. Það má alls ekki fylla í þetta af því þetta er mýri og hún á að vera þarna!

Jú, vissulega er skv. alþjóðlegum sáttmálum gert ráð fyrir að vernda mýrar eftir því sem kostur er. Það virðist reyndar gleymast þegar rætt er um Vatnsmýrina, en það er annað mál. En að „vernda“ svæði sem er svona pínu lítið, með hús á þrjá vegu og göngustíg á þann fjórða, svæði svo lítið að það er ekki möguleiki að einn einasti fugl hafi áhuga á að tylla sér þar niður, hvað þá verpa, er mjög sérstakt!

Saga 2: Þetta er eiginlega saga dagsins og sú sem setti í mig illt blóð. Ég hef indælis nágranna, fólk sem flutti í næsta hús fyrir ári síðan. Við húsið er heilmikill garður umlukinn lágum steinvegg með girðingu ofaná. Hjónin eiga heljarmikið hjólhýsi. Til þess að vera ekki að taka pláss á götunni tóku þau sig til og söguðu gat á steinvegginn, tóku limgerðið frá gatinu og jarðvegsskiptu smá innkeyrslu til að koma hjólhýsinu inn í garðinn og bakvið húsið yfir veturinn. Þessi „innkeyrsla“ ef svo má kalla, truflar engann en vill til að hún er frá annari götu en húsið er skráð við. Þetta er s.s. hornhús.

Í dag fengu hjónin ábyrgðarbréf frá bænum þar sem þeim er sagt að vesgú og stöðva framkvæmdir og setja garðinn í sitt fyrra horf „or else“! Ég get ekki fyrir mitt litla líf skilið hvað bænum kemur þetta við! Ekki kemur hjólhýsið til með að trufla neinn og það er á mörkunum að það sjáist einu sinni þegar það er komið inn þ.e. trjágróðurinn er þéttur og hár.

Að skipa fólkinu að setja garðinn í fyrra horf er gersamlega fáránlegt. Bærinn hefur ekkert um garðahönnun fólks að segja. Það er ekkert sem bannar að þau riðji allri girðingu og trjágróðri burt, malbiki draslið og keyri hringinn um húsið ef þeim sýnist svo. Bara svo framarlega sem þau fara inn og út úr garðinum á réttum stað.

Mikið innilega vona ég að þau taki þessu ekki þegjandi og taki hart á móti þessu endemis bulli sem virðist eiga yfir þau að ganga.

Svo vona ég líka að þeim sem finnst svona gaman að stjórna fari að stjórna einhverju sem þarf stjórnunar við og láti svona smámál eiga sig!

Hátíð í bæ!

Já, nú er sko hátíð í bæ!

Fyrir utan að Sjómannadagurinn er í dag þá eru líka formlegt „reisugilli“ á garðinum mínum! Hér kemur ein „fyrir“ mynd af garðinum:

 Þarna er eiginlega enginn garður. Risastór grasflöt umlukti húsið með alls engum öðrum gróðri nema góðum slatta af mosa og fíflum sem spruttu af miklum krafti.

Garðurinn er svosem ekkert fullkláraður. Það á ennþá eftir að gera pallinn og setja slatta af trjám og öðrum gróðri í beð, en það er búið að tyrfa, búa til beð, setja niður þvottasnúru og síðast en ekki síst, flaggstöng. Í dag er flaggað í fyrsta sinn í garðinum mínum. Það er hávaðarok en sól svo fáninn tekur sig gríðarvel út.  Svo var líka hengdur þvottur á snúrurnar í fyrsta sinn í dag. Og hér er ein mynd tekin rétt áðan:

 

Trjágróðurinn sem kominn er, er ekki enn farinn að sjást að ráði svo breytingin er mest áberandi bak við hús. En flaggstöngin sést! Í tilefni þessara miklu tímamóta er ég búin að baka köku og Siggi ætlar að baka sínar margfrægu pönnukökur. Svo kemur einhver slatti af fólki til okkar í kaffi. Vonandi til að dást að okkur - við getum alla vega montað okkur!

Svo getum við með tíð og tíma tínt í garðinn þær plöntur sem vantar og kannski getum við byrjað á palli með haustinu eða næsta vor - hver veit?

Svo óska ég sjómönnum landsins til hamingju með daginn!

Snobb

Ég ÞOLI EKKI snobb! Bara þoli það alls ekki. Ekki einu sinni þegar ég stöku sinnum verð vör við það hjá sjálfri mér. Þegar það gerist þá reyni ég að tala sjálfa mig til. Og ég verð fúl við sjálfa mig. Ég er búin að vera að melta með mér að skrifa pistil um tónlistarsnobb í góðan tíma. Svo var ég að enda við að lesa pistil í Fréttablaðinu sem varð til þess að ég ákvað að hella aðeins úr mér.

Hvernig geta einhverjir besservisserar ákveðið fyrir allra hönd hvað sé góð músík og hvað sé slæm?? Þá meina ég ekki eitthvert einstakt lag heldur tónlistartegund. Hvernig er hægt að segja að létt dægurtónlist (popp) sé eitthvað ómerkilegri músík en nútíma jass eða hvaða önnur músík sem er?

Ég get ekki betur séð en öll músík eigi rétt á sér. Stundum hentar manni að hlusta á einhverja létta froðu og stundum vill maður sitja einn í myrkrinu og hlusta á eitthvað arfa þungt. Stundum vill maður syngja með hástöfum  og stundum vill maður hlusta nákvæmlega eftir hverju einstöku hljóði. Ég varð t.d. stórlega hissa þegar ég las fyrir einhverju síðan að einhver besservisserinn væri að skammast í Veðurguðunum fyrir að vera að bera slíka froðu sem lagið Bahama er fyrir landsmenn! Kommon! Má alls ekki tralla og skemmta sér? Verður maður endilega að hlusta á Hjaltalín og slíka alltaf alla daga??

Svo tók alveg steininn úr þegar ég las greinina í Fbl. áðan. Þar skrifar Steinþór Helgi Arnsteinsson undir fyrirsögninni "Eurovision-lágmenning" eftirfarandi: "......en væri einhver til í að halda því fram að Eurobandið sé eins góð landkynning og til dæmis Mugison eða Emilíana Torrini (ætla að leyfa mér að sleppa að nefna nöfn á borð við múm, Sigur Rós og Björk)?"

What!!! Ha... ég bara er ekki alveg að ná mér.... Held að þessi gaur sé bara hreinlega ekki í lagi! Mér finnst Mugison og Emilíana æðisleg. En ég myndi frekar hlusta á Eurobandið stanslaust daginn út og daginn inn í 3 mánuði samfleytt en  að hlusta í hálftíma á þunglydislegt vælið í Sigur Rós! Og það sem meira er: Ég er til í að hengja mig uppá að ef farið væri að telja milljónirnar í Evrópu þá væri þannig líka ástatt um þónokkrar milljónir manna þar. Þar fyrir utan hefur enginn þessara listamanna fengið eins góða kynningu eins og Eurobandið með því að standa á sviðinu í þessar 3 mínútur. Tvisvar. Þannig að það að reyna að gera lítið úr kynningarmætti þeirra fyrir land og þjóð með þessum samanburði er algerlega út í Hróa hött!

Mér finnst frábært að Sigur Rós gengur vel úti í hinum stóra heimi. Mér finnst líka frábært þegar hvaða tónlistarfólki sem er gengur vel. Það þýðir að tónlistin þeirra hentar einhverjum. En það þýðir ekki að tónlistin þeirra sé eitthvað merkilegri en tónlistin sem spiluð er á sveitaböllum hér heima á Íslandi. Þeir sem halda því fram ættu að líta niður eitt augnablik og finna hvað það er miklu þægilegra heldur en að hafa regnið stöðugt uppí nasirnar á sér!