Kvenlegar dyggðir

Bylgja ástundar kvenlegar dyggðir. Ég las það á blogginu hennar. Ég held ég geri það líka.

 

Kvenlegar dyggðir teljast hannyrðir, elda mat (ekki hita úr dós eða pakka!), punta hjá sér og gera fínt. Líklega eitthvað fleira sem ég man ekki. Einu sinni voru kvenlegar dyggðir líka að geta spilað á hljóðfæri og sungið en ég hef ákveðið að sleppa þeim kostum úr upptalningunni. Líklega er vörubílaakstur og að ganga í klunnalegum skóm ekki heldur partur af kvenlegum dyggðum.

 

Þrátt fyrir að ég aki vörubíl nokkuð reglulega þá ástunda ég líka kvenlegar dyggðir. Í haust saumaði ég út púða sem ég er nú bara nokkuð montin með. Svo er ég núna að prjóna ungbarnateppi. Það er nefnilega von á fjölgun í fjölskyldunni þ.e. dóttir hans Sigga á von á sér. Til sönnunar set ég hér mynd af púðanum og byrjuninni af teppinu.

 

Sennilega er ég samt montnust af að hafa heklað skírnarkjól sem börnin mín og mörg önnur börn hafa verið skírð í. Svo saumaði ég líka veggteppi með íslenskum fléttusaum og hnýtti gardínur fyrir einn glugga hér í húsinu. Þar fyrir utan sýð ég alla sultu sem notuð er á heimilinu og stöku sinnum kemur fyrir að ég baka. Ég á reyndar ágæta vinkonu, hana Betty Crocker, sem ég baka gjarna með, en ég baka líka án hennar. Ég baka líka bollur fyrir bolludaginn. Svo sauð ég saltkjöt og baunir á sprengidaginn svo ég er bara nokkuð viss: Ég ástunda kvenlegar dyggðir!

Sunnudagsbíltúr...... (varúð - langur pistill!)

Við hjónin fórum áðan í sunnudagsbíltúr. Tókum góðan rúnt um Reykjanesið. Við ókum héðan úr Vogunum, gegnum Keflavík og út í Garð.  

Garður er mikið stærri en ég bjóst við og heilmikil uppbygging þar í gangi. Fullt af nýjum íbúðarhúsum á lóðum sem myndu gera húsbyggjendur á höfuðborgarsvæðinu græna af öfund. Engin hætta á að nágranninn sé neitt ofaní manni þarna! Svo ókum við út að Garðskagavita. Þar er búið að útbúa veitingastað, Flösina, í iðnaðarhúsnæði sem þar er. Flösin er með stóra og fína verönd sem snýr að sjónum og er örugglega frábært að sitja þarna og fá sér eitthvað gott í gogginn þegar veður er gott. Núna vorum við ekki í stuði fyrir veitingahúsastopp svo við héldum áfram og ókum stystu leið til Sandgerðis.

 

Þar rúntuðum við aðeins um bæjinn en héldum svo áfram Stafnesveg í átt til Hafna. Satt að segja er ekki mikið að sjá í Sandgerði. Alla vega sá ég það ekki. Ég held ég hafi aldrei ekið þessa leið áður. Heilmikið að sjá. Lítil skrýtin kirkja í Hvalnesi sem ég hefði viljað taka mynd af en….. myndavélin gleymdist heima. Svo fórum við framhjá Stafnesvita. Þar virðist vera þónokkur byggð. Hvað fólk dundar sér við þar hef ég ekki hugmynd um.

 

Vegurinn frá Sandgerði yfir í Hafnir er ágætur. Búið að gera hann fullorðins alla leið. Reyndar er þetta malarvegur mestanpartinn. Svo kemur, eins og víða í íslensku vegakerfi, allt í einu þessi fíni vegarkafli með tvíbreiðu malbiki. Það er ekkert við þennan kafla og hann nær ekki frá neinum stað eða að neinum stað. Þetta er bara malbiksbútur “in the middle of nowhere”!

 

Hafnir eru áreiðanlega með minni bæjum á landinu. Ekki mörg hús þar. Þar stoppuðum við samt niðri við pínulitla bryggu og horfðum á brimið. Hvílík læti í sjónum. Hann ólmaðist og kraumaði hvítfyssandi þarna fyrir utan og langt útí sjó! Endalaust hægt að horfa á brim. Svona á svipaðan hátt og maður horfir á eld. Síbreytilegt og dáleiðandi.

 

Frá Höfnum ókum við áleiðis til Grindavíkur. Beygðum útaf þar sem skilti sagði Reykjanesviti. Þar ókum við framhjá nýju Reykjanesvirkjuninni. Þeir hafa greinilega vandað sig við að hrófla sem allra minnst við hrauninu í kring. Þannig standa húsin og leiðslurnar inni í miðju hrauni með hraunið rétt við húshliðina. Það er ekki búið að klára allt en virðist verða mjög snyrtilegt og fínt hjá þeim. Ekki meiri lýti að þessu í landslaginu en skreiðarhjöllunum sem rétt lafa uppi þarna í nágrenninu.

 

Svo héldum við áfram í áttina að vitanum. Bóndi minn þurfti reyndar aðeins að prófa einn slóða sem liggur þarna – athuga hvert hann liggur. Þar var deginum algerlega reddað fyrir honum þegar bíllinn sat fastur í skafli. Það tók smá mokstur og hjakk en tókst að losna án mikilla tilfæringa. Renndum svo út að vita og snerum þar við og héldum aftur áleiðis til Grindavíkur. Þegar við vorum rétt að koma til Grindavíkur sáum við stórt fiskiskip sigla út úr höfninni. Skipið steypti stömpum þegar það keyrði í gegnum ölduna útúr höfninni. Ég hefði sko ekki viljað vera um borð! Nóg af brimi í Grindavík eins og í Höfnum en það hegðar sér allt öðruvísi þar. Í Grindavík ólmast það ekki nærri eins, en þegar það kemur þá verða skvetturnar miklu stærri og þeytast hátt í loft upp. Þar sem við þekkjum okkur allvel í Grindavík slepptum við öllum rúnti þar um og héldum heim.

 

Það er greinilega búið að laga vegina heilmikið á þessari leið. Sumsstaðar voru skaflar á veginum en bíllinn er þannig búinn að það var ekkert stórmál. Svo er líka svo mikil umferð alls staðar að það hefðu hvergi liðið nema örfáar mínútur þangað til einhver hefði verið kominn á staðinn. Þar sem vegirnir liggja nálægt sjónum bera þeir greinileg merki um óveðrin undanfarið. Grjót, möl og þang liggja um alla vegi og bryggjur. Jafnvel rekaviður!

 

Ég er alltaf að sjá það betur og betur að Reykjanesið leynir á sér. Hér er alveg fullt að skoða og ég ætla að taka svona bíltúr aftur í sumar. Helst nokkra. Sá nefnilega fullt af vegarslóðum sem vert er að kanna við tækifæri. Ætla þá að muna eftir myndavélinni.

Hvað er einelti?

Ég hef stundum verið að hugsa um einelti og áhrif þess. Svo hef ég líka stundum verið að hugsa um hvað sé einelti og hvað ekki. Ég er að spá í að segja ykkur tvær sögur sem ég þekki sjálf:

 Saga 1.

Strákur sem ég þekki bjó úti á landi. Hann lenti uppá kant við skólafélagana. Ég hef ekki hugmynd um hvað það var sem þeir fundu að honum enda skiptir það ekki máli. Kannski hefur hann þótt heimskur því hann er svolítið lesblindur og les mjög hægt. Haustið eftir að hann fermdist byrjaði hann í skólanum eins og venjulega en entist ekki lengi. Mér skilst að eftir nokkrar vikur hafi hann hætt í skólanum og farið að vinna. Hann fór aldrei aftur í skóla. Hvort það var af því að hann bjó úti á landi eða hvort það var almennt ekkert kerfi sem greip inní veit ég ekki en skólagangan varð alla vega ekki lengri.

Hann hefur lítið viljað segja um hvað kom fyrir en stöku sinnum koma athugasemdir eins og t.d.: Ef krakkarnir og kennararnir myndu haga sér núna eins og þeir gerðu við mig, yrði þeim sennilega stungið í steininn! Strákurinn er hins vegar eldklár og hefur menntað sig mjög vel sjálfur en hefur engin prófskýrteini til að sýna.

 

Þetta er klárlega saga um einelti sem verður að vinna bug á með öllum tiltækum ráðum.

 Saga 2.

Þetta er lítil saga af sjálfri mér sem ég hlæ reglulega að:

 

Þegar ég flutti í Garðabæinn sumarið áður en ég byrjaði í 6 ára bekk var ég voða sæt stelpa með gullna lokka niður í mitti. Í næstu götu bjuggu 2 strákar á sama aldri. Þeim fannst ég líka voða sæt. Svo sæt að þeir vildu endilega fá að kyssa mig. Það fannst mér ekki góð hugmynd. Úr varð eltingaleikur í tæpt ár. Hvert skipti sem ég fór útúr húsi var  kíkt varlega út til að athuga hvort strákarnir væru nokkuð nálægt. Þeir voru það oftast því gatan fyrir utan var aðal leiksvæðið í hverfinu. Þegar manni sýndist vera óhætt að fara út tók maður sprettinn heim til einhverrar vinkonunnar og vonaði að það yrði svarað nógu snemma til að maður kæmist í var áður en þeir næðu mér. Ég man ekki til að þeir hafi nokkurn tíma náð mér sem er í raun mjög skrýtið.

 

Mér fannst þetta leiðinlegt og kvartaði stundum sáran við mömmu. Mamma skildi mig bara alls ekki! Eina ráðið sem hún hafði var að ég ætti bara að hætta þessum hlaupum og kyssa þá! Ég meinaða kyssa stráka!!!!

 

Einhvern tíma þegar langt var liðið á veturinn flutti annar strákanna í burtu þannig að ég þurfti bara að stinga einn af í hverjum spretti. Einhvern tíma undir vorið þegar ég var búin að spretta úr spori mánuðum saman fékk ég nóg einn daginn; Ég stoppaði eins og mamma sagði mér, sneri mér við og bauð kossinn eftirsótta. Eins og mamma mín líklega vissi var áhuginn fyrir að kyssa stelpuna nákvæmlega enginn og strákurinn hljóp í burtu.  Það sem meira er hann elti mig aldrei aftur. Einhverjum árum seinna urðum við bestu vinir, spjölluðum mikið og ég held ég geti sagt að við séum enn vinir þó við höfum ekki talað saman í fjölda ára.

 

Þar sem ég er nú “fórnarlambið” þá get ég fullyrt að þrátt fyrir að mér fyndist þetta leiðinlegt á meðan það varði þá kenndi þetta mér mikið. Ég lærði helling um að standa á eigin fótum og ég hef aldrei síðan lent í vandræðum með að taka á málum þegar ég hef lent í leiðinlegum aðstæðum. Auðvitað eiga börn að fá að vera börn en hver segir að börn eigi ekki að þekkja neitt nema einhverja Disney veröld? Því skyldu börn ekki vita að ekki allir eru góðir og það er ástæða til að passa sig?Börnin í sveitinni vita að litlu lömbin enda á diskunum okkar og þannig er bara lífið.

 

Það sem ég er að reyna að skoða með þessum sögum er að ég hef grun um að við séum stundum að ofvernda börnin okkar og í leiðinni að ofskilgreina vandamálið sem einelti er. Krakkar þurfa að læra að komast af í hópi. Við sem foreldrar getum ekki endalaust varið þau fyrir húfukasti, stríðni og öllu sem fyrir þau kemur. Við verðum að leyfa þeim að spjara sig.

 

Hins vegar þarf líka að fylgjast vel með þeim og koma í veg fyrir að einelti vaði uppi og skaði þann sem fyrir verður. Ekki síst þar sem ég held að barn sem beitir einelti í skóla muni halda því áfram alla tíð á einn eða annan hátt. Þetta er ekki einfalt og er líklega eitt af þessum endalausu verkefnum.

 

Ég dáist að fólki….

….sem stendur fyrir sínu.

Ég datt inná blogg fyrir 2-3 dögum þar sem var skrifað um kenningar um hvernig skoðanir háværs minnihlutahóps enda með því að verða skoðanir almennings. Minnihlutahópurinn hafi hátt um skoðanir sínar, gjarna með aðstoð fréttamiðla, skoðununum sé ekki mótmælt nema takmarkað og þar með haldi meirihlutinn að þetta sé viðtekin skoðun og geri þær að sínum í staðinn fyrir að mótmæla. Þetta held ég að gerist mjög oft. Ég er sjálf ekkert sérlega dugleg við að lýsa skoðunum mínum í margmenni – sérstaklega ekki þegar ég er í andstöðu við það sem ég heyri í kringum mig.

 

Þess vegna dáist ég að fólki sem stendur á sínum skoðunum hvað sem tautar og raular. Ég dáist líka að fólki sem gerir það sem það langar til hvernig svo sem það fellur að norminu.

 

Steingrímur J. Sigfússon, Jóhanna Sigurðardóttir og Ómar Ragnarsson er t.d. fólk sem ég dáist að í pólitík. Ég er langt frá því að vera sammála þeim en það getur enginn efast um hvað þetta fólk stendur fyrir og þau eru mjög staðföst og virðast ekki láta pólitísk hrossakaup breyta stefnu sinni dag frá degi eins og víða sést í þeim bransa.

 

Páll Óskar Hjálmtýsson er annar einstaklingur sem ég dáist að. Ég hef grun um að hann sé ekkert sérlega hátt skrifaður hjá tónlistarelítunni en hann veit hvað hann vill og gerir það hvað sem hver segir! Til þess þarf kjark. Hann er að auki góður í því sem hann gerir. Hver annar en Palli gæti t.d. fengið íslenskan almúga til að syngja, dansa og klappa á miðjum virkum degi inni á gólfi í kjörbúð? Þetta sá ég gerast fyrir jólin og ég er enn að jafna mig á hissunni sem gagntók mig þegar ég sá þetta.

 

Meira að segja Geir Ólafs á heiður skilinn fyrir að standa á sínu og halda áfram hvað sem tautar og raular.

 

Allt þetta fólk kryddar tilveruna hjá okkur hinum sem sitjum heima hjá okkur og látum allt yfir okkur ganga. Mesta lagi að við bloggum ef okkur mislíkar eitthvað eða þurfum að tjá okkur opinberlega. Ég myndi frekar veita þessu fólki fálkaorðu en endalausri runu opinberra starfsmanna sem hafa það eitt sér til frægðar unnið að mæta í vinnuna og vinna samviskusamlega fyrir sinn vinnuveitanda. Það er reyndar orðið sorglega sjaldgæft en er efni í annan pistil þegar ég verð í stuði!

Sumarfríið búið!

Nú er ég búin með sumarfríið mitt. Ég sá að sumir voru eitthvað að efast um að ég væri alveg með öllum mjalla að fara í sumarfrí á þessum tíma. Málið er að ef maður á kall sem velur sér vinnu sem byggist á því að vinna á sumrin, þá verður maður að aðlaga sig og taka sér sumarfrí á veturna! Við tókum okkur reyndar viku túr um landið í sumar en vika er alveg hámarks slæpingur að sumarlagi í þessum bransa. Svo nú var farið í sumarfrí

 

Í bústaðnum gerði ég það sem ég nenni alls ekki að gera á sólarströndum…. Ég lá og gerði ekki neitt. Alls ekki neitt! Við kíktum stundum út í stutta göngutúra en lágum annars í sófanum og horfðum á sjónvarp, gerðum krossgátur og ég prónaði. Svo var auðvitað kíkt í pottinn og eldaður góður matur. Þetta var bara dásamlegt!

 

Nú erum við komin aftur endurnærð og til í allt.

 

Næst á dagskrá er að fara í Bónus og kaupa bollugerðarefni…..  

Sumarfrí!!

Nú ætla ég í sumarfrí! Ég ætla í bústað í heila viku. Ég ætla að borða góðan mat, lesa, púsla, prjóna, horfa á sjónvarp og fara í gönguferðir. Ég ætla s.s. að gera eiginlega ekki neitt! Ég verð að auki ekki með tölvusamband svo ég mun ekki blogga né lesa blogg.

Þetta verður æði!!!    

Ave Maria

Mér finnst þetta æðislegt!  Ave Maria

Það er gott að búa í Vogunum!

Ég hef lesið í blöðunum og á netinu undanfarið að íbúar í Vogum á Vatnsleysuströnd búi við ógn og skelfingu vegna misyndismanna sem gangi þar um og haldi öllu í heljargreipum.  Ehhh…. Það hljóta hreinlega að vera einhverjir aðrir Vogar á Vatnsleysuströnd en þessir sem ég bý í!

 

Þegar ég kem heim til mín seinnipart dags er ég komin í þau mestu rólegheit sem ég hef áður kynnst. Ég hef stærstan hluta æfinnar búið í Garðabæ, Breiðholti, Smáíbúðahverfinu og Grafarvogi. Síðustu rúm 4 árin hef ég svo búið hér í Vogunum. Hér er verulega fjölskylduvænt, rólegt og notalegt að vera. Og hvort sem þið trúið því eða ekki….. lang, lang, lang veðursælast af þeim stöðum sem ég hef áður búið á!

 

Í Vogum á líka heima alls konar fólk. Ég vil gjarna fá að vita um það bæjarfélag á landinu þar sem enginn misstígur sig nokkurn tíma: Enginn drekkur of mikið, enginn tekur of margar pillur eða notar eiturlyf, enginn tekur nokkurn hlut ófrjálsri hendi eða hækkar röddina í hótun við náungann eða lyftir hendi í ofbeldi. Ef einhver getur fundið slíkan bæ á þessu landi þá vil ég gjarna fá að vita um hann!

 

Það er líka í fullu gildi enski málshátturinn: “If you lie with dogs, you get fleas.” Það er örugglega til samsvarandi málsháttur á íslensku en ég man ekki eftir neinum í bili. Það þýðir að ef þú umgengst misyndismenn þá máttu búast við að lenda í einhverju misjöfnu. Það gildir líka um alla þína fjölskyldu og vini.  Þegar einhver sem hefur lent í slíku óláni fer með það í blöðin grípa þau það á lofti og básúna það út þannig að allir sem lesa mega halda að slík óværa tröllríði öllu á svæðinu. Slíkt er alls ekki rétt. Þetta er lítið samfélag þar sem lang flestir lifa friðsælu lífi.

 

Ég vona sannarlega að þeir sem eru í einhverju brasi með lífið og tilveruna nái tökum á henni, að fréttaflutningur af ímynduðu ófremdarástandi hérna hætti og að við íbúar í Vogum getum haldið áfram að búa hér í friði og spekt eins og hingað til.

Handboltinn og ég

Í febrúar 1984 smitaðist ég af handboltabakteríunni. Þannig var að ég var á fyrstu mánuðum meðgöngu nr. 2 og var ekki alveg heil heilsu. Þess vegna var ég stundum heima hjá mér á virkum dögum þegar beinar útsendingar voru. Þar sem ég þurfti að liggja fyrir fannst mér tilvalið að liggja í sófanum og glápa á gullstákana okkar sýna hvað þeir gátu. Mikið hrikalega voru þeir flottir! Reyndar svo flottir að í æsingi uppí sófa átti ég það til að æpa og rykkja mér á fætur á magavöðvunum einum saman. Sem var bannað. Svo rammt kvað að þessu að ég varð stundum frá vinnu daginn eftir eða þurfti að slökkva á sjónvarpinu til þess að valda ekki litla krílinu í maganum á mér skaða.

 

Svo komst ÍR einu sinni eitthvað vel áfram í íslandsmótinu og þar sem það var heimalið fjölskyldunnar á þeim tíma þá vildi sonurinn ca. 8-10 ára gamall að mamma færi með sig á leik. Það var nú ekki nema sjálfsagt. Þegar leikurinn var rúmlega hálfnaður tók ég eftir því að guttinn lét eins og hann þekkti ekki þessa kolvitlausu konu sem stóð þarna gargandi og hoppandi. Hann bað mig aldrei aftur að koma með sér á leik. Skrýtið….. 

 

Síðan hef ég fylgst með handbolta frekar en öðrum íþróttum. Reyndar ekki verið neitt sérlega dugleg við að mæta á leiki. En ég horfi á beinar útsendingar svo framarlega sem ég er ekki í vinnunni. Ég horfði á svíana taka í lurginn á okkur á fimmtudaginn og ætla að horfa á leikinn á eftir.

 

Mér þykir afskaplega leiðinlegt að viðurkenna að ég á ekki von á að við komumst langt á þessu móti. Jafnvel ekki uppúr þessum riðli. Vona heitt og innilega að ég hafi rangt fyrir mér. Mjög rangt!

Breyttar umferðarreglur....

Umferðarreglurnar virðast hafa breyst töluvert síðan ég tók bílpróf fyrst. Svo tók ég reyndar meiraprófið fyrir rúmu ári síðan og komst þá að því að reglurnar í bókunum eru alveg eins og mig minnti, en samt hafa þær í rauninni breyst töluvert. Sérstaklega um hvað ljósin á gatnamótum þýða. Þið vitið; Þessi gulu, rauðu og grænu?

 

Einu sinni voru reglurnar þannig að rautt þýddi stopp, gult varúð og þá átti maður annað hvort að undirbúa sig fyrir að taka af stað eða stoppa, og svo þýddi grænt ljós að maður mátti aka af stað. Þegar þessar reglur giltu þá gat maður, ef maður var þannig innstilltur, setið í bíl fremst á ljósum og skoðað mannlífið í kringum sig án þess að einblína á ljósin. Svo þegar bílarnir sem voru að aka þvert á mann stoppuðu, þá var mátulegt að setja í gír og taka af stað. Þá nefnilega stoppuðu bílar þegar það kom gult og svo rautt ljós.

 

Núna er s.s. búið að breyta. Ef maður horfir ekki stíft á götuvitann og tekur ekki ofurvarlega af stað þegar það er komið grænt hjá manni, þá stoppar hin umferðin alls ekki, sama hvað staða umferðarljósanna segir!

 

Ég ýki ekki einu sinni smávegis þegar ég segi að það gerirst ekki stöku sinnum, heldur oft á hverjum einasta degi að þegar það er komið grænt hjá mér eru bílar enn að aka á fullri ferð þvert á mína akstursstefnu. Og það eru ekki einhverjir sem eru búnir að sitja fastir á gatnamótunum og eru að hreinsa þau – þetta eru bílar sem leggja af stað yfir gatnamótin eftir, eða í þann mund, að það er komið grænt á hina akstursstefnuna.

 

Sum gatnamót eru verri en önnur í þessu eins og t.d. gatnamótin við Álftanesveg í Engidal, en þetta á sér stað á öllum gatnamótum í bænum. Ég skil hreinlega ekki af hverju það verða ekki oftar slys og það slæm en raunin er. 

 

Mér finnst alla vega glatað að breyta reglunum svona og finnst að það eigi að breyta aftur til baka.